Flores en tóch nog even Yaxha
Ik heb me altijd al afgevraagd hoe het met onze overbevolkte wereld toch mogelijk is dat er nog steeds weer nieuwe oude dingen ontdekt worden, en we steeds op zoek blijven naar steden uit lang vervlogen mythen en sagen. Nu ik hier echter zo rondrij en de uitgestrektheid ervaar, die om de haverklap wordt onderbroken door een heuvel in de vorm van een pyramide, snapt deze jongen, uit het netjes aangelegde Nederland, het ineens een heel stuk beter. Onder elke heuvel kan een pyramide, een tempel, of een bijgebouwtje schuil gaan. Als ik niet op vakantie was geweest had ik vast en zeker een schep gepakt, om zo tóch nog eens een beetje naam te kunnen gaan maken voor mezelf, maar helaas.
Ik zat zo eens mijn dagen te tellen, en twijfelde, een aantal rustige uren lang, of ik nog een dagje hier zou blijven, of dat ik direct door zou gaan naar Palenque, om nou eindelijk eens die dekselse tombe van Pacal, met de astronauten afbeelding ‘on top’, te kunnen gaan zien.
Ik besloot vervolgens om tóch nog maar een dagje naar het dichtbij gelegen Yaxha te gaan, om de eerdere mislukte zonsopgang, met een geslaagde zonsondergang, goed te maken. Yaxha is een maya site die niet met Tikal te vergelijken is, zowel in grootte, maar dus ook niet in het aantal touristen. Het houdt echter nooit op natuurlijk, dus ging ik maar weer naar ‘Never ending travels’ voor een ticketje Yaxha en nog ééntje ‘out of here’ voor de volgende dag, want het is natuurlijk toch altijd wel weer een keertje wél klaar.
Ik kon naar Yaxha alleen een tour boeken, die niet heel veel kostte, dus besloot ik deze alleen te gebruiken als transport en, zodra we daar aankwamen, de guide met de rest van de groep te laten voor wat ze waren. Goede keuze, want de guide begon direct luid informatie te brullen, met flauwe grapjes, en vragen aan de aanwezigen, wat zij wel dan of niet dan wisten van deze site.
Ik nam wat foto’s van de eerste, dus nu nog onbevolkte, pyramide, en maakte dat ik op mijn gemak de rest van het parque in kwam. Hier liep ik dus écht helemaal alleen, tussen heuvels door, die of helemaal, ofwel half, ofwel helemaal nog niet, uitgegraven waren. Sommigen die voor de helft waren uitgegraven, hadden aan de achterzijde, of soms zelfs op de bovenzijde, grote bomen op zich groeien, waarvan de wortels zich wel wreed tussen de grote stenen blokken door moesten wrikken, stelde ik me zo voor.
Tevens als eerste kwam ik bij de grote pyramide, alwaar ik onder aan de trap mijn meditatieve momentje pakte. Ruw werd ik na een minuut of tien door de eerste, doch verontschuldigende, Noord-Amerikaan uit mijn trance gehaald, waardoor ik abrupt weer terug werd geworpen in de vreemde Zuid-Amerikaanse maya realiteit.
Toen ik vervolgens van boven aan de pyramide kreten van verrassing, geluk ende verbazing hoorde, ben ik hem maar gevolgd. Wat toen volgde kan ik alleen maar omschrijven als ‘adembenemend’, welke ik toen toch al niet meer bezat, vanwege het beklimmen van de immense, onregelmatige, afgebrokkelde trap. Dit was werkelijk het mooiste uitzicht dat ik ooit had gezien en dat zeg ik niet dagelijks.
Normaal proberen dit soort beschavingen zich altijd een beetje te verbergen, zoals de inca’s hun stad, de Machu Pichu, hadden gebouwd met het steen van de eigen berg zodat het lager uitkwam dan de omgeving, maar vanaf deze pyramide keek je hoog uit over de gehele jungle, en dus ook weer terug, met verderop in de jungle nog een uitstekende tempel, en achterop het Itza meer. Lago Itza.
Een eveneens loslopend spaans stelletje kwam mijn enthousiasme bevestigen met wat vreugdesprongen en een geratel aan foto geklik. Ik deed hetzelfde, om vervolgens beneden het wat dichtere en dus wat donkerder wordende woud weer door te lopen naar de rest van de, nu nog touristloze, ruïnes.
Net nu begonnen de brulapen weer met hun angstaanjagende gebrul, en deze keer vanuit de bomen direct boven me en om me heen, zonder dat ik nu precies wist of ze nou net zo groot waren als hun gebrul en net zo blij waren met mij als ik met hun. Mijn verbaasde blijheid verdreef echter al mijn angstgevoelens en mezelf filmend, gelijk Freek Vonk, bleef ik doorgaan . . . een stadsjongen alleenig tussen het wilde gebrul: ‘ Wilde dieren ! ! ! ‘
Na de groepszonsondergang op de pyramide met uitzicht op het meer ging ik weer voldaan terug naar mijn Posada de la Jungle kamer, om me klaar te maken voor de busreis, die me de volgende dag over de grens van Mexico zou voeren.