Calakmul, loslaten en Chetumal
Ik had me gek zitten klikken op mijn volgende bestemming, waarvan ik dacht die ook wel even op route mee te pakken: Calakmul. De Mayasite ten noorden van het rivaliserende Tikal, dat in verband met dichte jungle alleen via de andere kant te bereiken was. Mexico dus . . . en daar was ik toevallig, dus hoe moeilijk kon het zijn.
Om er te komen moest ik eerst naar Xpujil, een klein plaatsje langs de belangrijkste, doch gevaarlijke, weg door het zuiden. Niet vanwege de hobbels en bochten, maar door berovend volk, met name ‘s nachts. Aldaar moest ik een taxi zien te sjarteren, die me zestig kilometer de jungle in reed, waarna ik vervolgens bij het park uit zou komen. De taxi moest daar dan dus op me wachten voor de zestig kilometer weer terug.
Hetzelfde Ado-meisje, die mij eerder het ticket naar het verkeerde Xpujil had verkocht, had me verzekerd dat als ik nu een ticket naar Chetumal kocht, zo’n honderdveertig kilometer verderop, aan de kust, langs diezelfde weg, de chauffeur mij er wel uit zou laten bij Xpujil.
Echter bij het instappen bij de terminal bleek dit niet zo simpel te zijn als gezegd. De chauffeur weigerde in alle toonaarden. We zouden daar om drie uur ‘s nachts langs komen en het zou daar dan ‘muy peligroso’ zijn, zo zonder busterminal en zonder taxi’s. Hij wilde die verantwoordelijkheid niet nemen, aldus de beveiligingsmedewerker, die tevens als zijn tolk fungeerde. Alleen als ik hem extra zou betalen en mijn ticket aan hem zou geven, zodat ik daar officieel nooit geweest was, wilde hij er wel over nadenken. Uiteindelijk werd het zo’n gedoe met mensen om me heen dat ik maar eieren voor mijn Ado-geld gekozen heb en me door heb laten reizen naar het blauwe carribische zeewater van Chetumal.
Nog even heb ik zitten twijfelen om bij aankomst direct weer de honderdveertig kilometer terug te reizen, maar dat werd niet alleen een dure bedoeling, maar ook een late, aangezien bij aankomst bleek dat we door de tijdsbarriere heen gereden waren, en het dus ook nog eens een uurtje later was geworden dan daarvoor.
Ach, je kan ze ook niet allemaal hebben, dus besloot ik mijn, toch ook wel opkomende mayamoeheid, te compenseren met een weekje vakantie aan de Carribische kust . . . even lekker er tussen uit.